Toke

Samiec Toke

Toke(Gekko gecko)-Zwierzę to występuje w całej Azji Południowo-Wschodniej.Jest on największy spośród 270 gatunków gekonów;osiąga długość do 35 cm. Jak wszystkie gekony,dzięki silnym przylgom na plecach może swobodnie chodzić po ścianach i po suficie zbudowanym nawet ze szkła,Jest aktywny w nocy i wówczas objawia swoją wielką żarłoczność.Zjada owady,myszy,małe ptaki i węże,a czasem nawet wysysa sok z owoców i nektar kwiatów.Jest jajorodny.Samica składa zwykle w ukryciu dwa miękkie lepkie jajka,które po kilku godzinach twardnieją i mniej więcej leżą cztery miesiące bez opieki. Po wylęgu młode od razu polują na muchy i komary.Jeżeli nie znajdą schronienia,mogą być zjedzone nawet przez  rodziców.Toke jest często spotykany w ogrodach zoologicznych,chociaż czasem sprawia problem swoim opiekunom.Nigdy nie oswaja się tak, jak inne jaszczurki.Jest bardzo ruchliwy,dociera do każdego kąta,a w razie przestrachu ucieka lub atakuje nawet inne osobniki tego samego gatunku,w wyniku czego może dochodzić do poważnych okaleczeń,a nawet odgryzania kończyn i ogona. co prawda odniesione rany na ogół ,szybko się goją ,zdarza się również z tego powodu wiele wypadków śmiertelnych.Nie można trzymać razem osobników różnej wielkości ,gdyż mniejsze mogą być nawet zjadane przez osobniki większe.

Jeżozwierz

Jeżozwierz, (Hystricidae) – rodzina ssaków z rzędu gryzoni. Największym z gatunków jeżozwierzy jest żyjący także w południowej Europie jeżozwierz afrykański (Hystrix cristata). Niekiedy, błędnie nazwą "jeżozwierz" określa się żyjące w Ameryce ursony.Od południa Europy przez całą Afrykę i Indie do Borneo.Stronę grzbietową ciała tych zwierząt pokrywają kolce (będące przekształconymi włosami). Jeżozwierze są roślinożerne.

Jeżozwierz Afrykański.

 Jeżozwierz Afrykański  (Hystrix cristata) – gatunek gryzonia z rodziny jeżozwierzowatych. Jego zasięg obejmuje obszar od Sycylii, Albanii i północnej Grecji przez Afrykę Północną do Tanzanii i północnego Konga. Duży gryzoń o długości ciała 60-93 cm, ogona 8-17 cm^, Osiąga masę ciała 10-15 kg. Jest największym gryzoniem żyjącym współcześnie w Afryce.
Futro pasiaste w kolorze brunatnym i żółtawym. Na grzbiecie i ogonie występują kolce do 40 cm długości. Prowadzi nocny tryb życia. Żyje samotniczo lub w parach, zamieszkując suche i skaliste tereny. Jest roślinożerny. Żywi się korą, korzeniami, bulwami, kłączami, cebulkami, opadłymi owocami i roślinami uprawnymi.

Jeżatka Afrykańska.

Jeżatka Afrykańska(Atherurus africanus) – gatunek gryzonia z rodziny jeżozwierzy.Jeżatka afrykańska występuje w Beninie, Kamerunie, Wybrzeżu Kości Słoniowej, Gwinei Równikowej, Gabonie, Gambii, Ghanie, Gwinei, Kenii, Liberii, Sierra Leone, Sudanie, Ugandzie i Togo oraz prawdopodobnie w Senegalu i Tanzanii. Żyje na obszarach leśnych w pobliżu zbiorników wodnych.Jeżatka afrykańska osiąga długość ciała do 45 cm. Ma ciało pokryte niezbyt długimi, spłaszczonymi kolcami; na końcach ogona ma długie, białe oraz szczeciniaste włosy. Palce jeżatki są zrośnięte błoną pławną. Jeżatka afrykańska bardzo dobrze pływa oraz wspina się po drzewach.Jeżatka afrykańska żywi się roślinami oraz drobnymi bezkręgowcami.

Jeżozwierz indyjski

 Jeżozwierz indyjski (Hystrix indica) – gatunek gryzonia z rodziny jeżozwierzowatych. Zasięg jego występowania obejmuje obszary południowej Azji (Indie, Cejlon i Azja Mniejsza (Bliski Wschód). Jeżozwierz indyjski jest dość tolerancyjnym gatunkiem - może zamieszkiwać różnorodne środowiska, takie jak góry, sawannę, scrub i lasy.Osiąga długość do 80 cm, ogon do 20 cm.Ubarwienie brunatne, na grzbiecie i ogonie występują długie kolce.Zamieszkuje skaliste tereny żywiąc się roślinami.

Lew

Występowanie lwów.

Lew (Panthera leo) – duży, mięsożerny ssak lądowy z rodziny kotowatych, drugi po tygrysie – co do wielkości – wśród czterech ryczących wielkich kotów. Jedyny kot żyjący w zorganizowanych grupach socjalnych, zaliczany do tzw. wielkiej piątki Afryki – pięciu najbardziej niebezpiecznych zwierząt afrykańskich (słoń, nosorożec, bawół, lew i lampart). Samiec lwa, łatwo rozpoznawalny po grzywie, może ważyć 150–250 kg. Największy znany samiec ważył 375 kg, był to lew o imieniu Simba, żył on do 1970 roku w Colchester Zoo. Samice są znacznie mniejsze, ważą 110–160 kg (największe 185 kg) i nie mają grzywy. Samce zajmują się zdobywaniem i obroną terytorium oraz ochroną stada i zapładnianiem samic. Samice polują i opiekują się lwiątkami. Lwy zamieszkiwały niegdyś Afrykę, Azję i Europę, a jeśli uznać lwy amerykańskie za podgatunek Panthera leo – to również Amerykę Północną i Południową. Współcześnie występują tylko w Afryce, gdzie są narażone na wyginięcie i szczątkowo w Indiach, gdzie ich stan liczebny określony został jako krytyczny.Lwy mają 38 (19 par) chromosomów, w tym dwa chromosomy płciowe oznaczane X i Y. Stwierdzono, że lew, tak jak tygrys, ma perycentryczną inwersję fragmentu chromosomu 6. Wzory prążków kariotypu lwa porównano z innymi gatunkami rodziny Felidae; okazało się, że pantera mglista ma kariotyp identyczny z lwim. Organizator jąderka przypisano do małego submetacentrycznego fragmentu chromosomu E1 (oznaczenia chromosomów kotowatych według konwencji z San Juan). Zidentyfikowano ciałko Barra u lwów.Pierwotny zasięg występowania lwów obejmował tereny Eurazji od Portugalii po Indie, większą część Afryki oraz Amerykę – od północy po Peru. Stopniowo eliminowany z Ameryki i Europy, ostatni obszar występowania w Europie to Kaukaz, gdzie spotykano go jeszcze w X w. n.e. Pod koniec XIX i na początku XX w. wyginęły w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie. Z

Lwica na terenie Namibii.

pierwotnego zasięgu został wyeliminowany przez czynniki środowiskowe i działalność człowieka i ograniczony wyłącznie do terenów Afryki i Indii. Większość obecnej populacji szacowanej pomiędzy 16000 a 30000 osobników występuje we wschodniej i południowej części Afryki.Jest on
narażony na wyginięcie.

Samiec ,,wyszczerzający "kły.

Koala

Koala (Phascolarctos cinereus) – gatunek torbacza z rodziny koalowatych, nadrzewne zwierzę roślinożerne, zamieszkujące wschodnią Australię. Koala schodzi na ziemię tylko po to, by przejść na kolejne drzewo. Żyje samotnie lub w niewielkich grupach złożonych z samca i kilku samic. Jest jedynym współcześnie żyjącym przedstawicielem rodzaju Phascolarctos.Kilka podstawowych informacji o Koali:

Występowanie Koali

• wymiary: 60–85 cm
• masa ciała: 8–15 kg
• okres godowy grudzień-marzec (na półkuli południowej jest wówczas lato)
• ciąża: 25–35 dni
• liczba młodych: 1 młode raz na 2 lata
• dojrzałość płciowa: samce 3–4 lata, samice 2–3 lata



Małe koalątko

• długość życia: 15–20 lat

 Koala występuje wzdłuż wybrzeża Queensland, Nowej Południowej Walii oraz Wiktorii. Większość swego życia spędza na najwyższych gałęziach drzew eukaliptusowych. Jest zwierzęciem aktywnym nocą.Układ trawienny koali umożliwia trawienie jedynie liści wybranych gatunków roślin. Koala preferuje eukaliptusy (Eucalyptus), ale uzupełnia też dietę liśćmi kilku gatunków z rodzajów Corymbia, Angophora, Lophostemon, banksja (Banksia), Leptospermum i Melaleuca. Dorosły osobnik zjada dziennie od 0,5 do 1 kg liści. Większość substancji mineralnych pobiera z soczystych liści. Wodę pije rzadko, dopiero gdy z powodu suszy zmniejsza się jej ilość w liściach, pije częściej.Od 1927 r. koala jest objęty całkowitą ochroną.

Flaming karmazynowy

Dwa flamingi w panoramie.

Flaming karmazynowy (Phoenicopterus ruber) – gatunek dużego ptaka brodzącego z rodziny flamingów (Phoenicopteridae), zamieszkujący półwysep Jukatan, Antyle i Galapagos.Do niedawna gatunek ten był dzielony na dwa podgatunki: Ph. ruber ruber i Ph. ruber roseus; jednak decyzjami europejskich komisji taksonomicznych (np. Knox et al. 2002) drugi z nich uzyskał status oddzielnego gatunku - flaming różowy Phoenicopterus roseus.Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Ciało różowe, ciemniejsze niż u flaminga różowego Ph. roseus, jedynie skrzydła czerwone z czarnymi lotkami. Nogi i dziób różowe, koniec dzioba czarny. W porównaniu z innymi przedstawicielami rodziny dziób wygięty pod mniejszym kątem.Wymiary:

• Długość ciała ok. 120-125 cm
• Rozpiętość skrzydeł ok. 140-155 cm



Samica flaminga z młodym.

• Masa ok. 2,1-4,1 kg

Miejsce ich występowania to wody o różnym stopniu zasolenia: od słodkich przez słonawe po bardzo słone. Płytkie jeziora, laguny, delty rzek.Gniazdo zrobione jest z mułu w formie ściętego stożka z zagłębieniem na szczycie. Tworzy kolonie (do niemal miliona par). W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w marcu - kwietniu jedno (rzadko dwa) jajo.Jaja wysiadywane są przez okres około 27-31 dni przez obydwoje rodziców. Pisklęta opuszczają gniazdo po około 10 dniach, lecz ich dziób jeszcze nie ma odpowiedniego kształtu do filtracji i są karmione przez rodziców. Usamodzielniają się po około 70 dniach. Pisklęta gromadzą się w żłobki. Dojrzałość płciową osiągają po 5-6 latach, a ubarwienie osobników dorosłych - w 3. roku życia.Zwierzęta i rośliny do 1 cm długości. Żerując brodzą i zanurzają głowę w ten sposób, że szczęka górna znajduje się pod dolną.

Dziękuję za oglądanie mojego blogu .Bardzo bym prosił o komentowanie bym wiedział o jakim następnym zwierzęciu mógł pisać.Dziękuję.Animalsik.

Kapibara

Występowanie Kapibary.

Kapibara(Hydrochoerus hydrochaeris)-Kapibara występuje w Ameryce Południowej od rzeki Orinoko aż po La Plata,a więc w Wenezueli,Gujanie ,Brazylii i Paragwaju.Żyje na spokojnych otwartych terenach porosłych trawami,a z rzadka kępami drzew i kępami krzewów w okolicy rzek,może jednak oddalić się od wody na odległość 1 km.W okolicach spokojnych prowadzi dzienny tryb życia, a tam gdzie jest prześladowana przestawia się na typowy nocny tryb życia.Jest ona największym żyjącym gryzoniem!Długość jej ciała wynosi 100-130 cm,wysokość w kłębie -do 65cm,a ciężar ciała-50-100kg.Masywny jej tułów podtrzymują niskie odnóża,przy czym odnóża przednie mają trzy,a tylne-cztery palce spięte błonami pławnymi.Sierść kapibary jest długa i szczeciniasta,

Kapibara na polu kiukurydzy

lecz rzadka, barwy od ciemnobrązowej poprzez rudą do bladogliniastej.Samce mają na nosie gruczoł wonny, z którego w okresie godowym wydziela się żółtawa ciecz pachnącą piżmem.Kapibara jest zwierzęciem roślinożernym.Często widywano ją żerującą w wodzie, gdzie zanurzona po brzuch ścinała przybrzeżną roślinność.

Zebry

Zebry Granta w czasie odpoczynku.

Zebra równikowa, nazywana także zebrą Granta (Equus quagga boehmi) – najmniejsza z sześciu podgatunków zebry stepowej.Zasięg występowania zebry Granta rozciąga się na terytoria różnych krajów. Występują w Zambii na zachód od rzeki Luangwa i na wschód do Jeziora Kariba, w prowincji
Demokratycznej Republiki Konga zwanej Katanga oraz w Tanzanii, Kenii i południowej Etiopii.Biało-czarne pasy na głowie, szyi, bokach, biodrach i kończynach aż do kopyt. Pasy są szerokie i mocno wyodrębnione. Brak grzywy.Niedawne wojny domowe w Rwandzie, Somalii, Sudanie, Etiopii i Ugandzie spowodowały dramatyczny spadek populacji wszystkich dzikich zwierząt, w tym zebry Granta, która nie występuje już na terytorium Burundi. Wojna domowa w Angoli w ciągu ostatnich 25 lat zniszczyła populacje dzikich zwierząt tego kraju, (m.in. dawniej szeroko występującej zebry stepowej), zniszczyła administrację parków narodowych oraz infrastrukturę. W związku z tym, zebra Granta praktycznie nie występuje już w Angoli, chociaż ta informacja wymaga potwierdzających badań.

Występowanie Zebr Górskich

Zebra górska (Equus zebra) - gatunek ssaka z rodziny koniowatych.Górskie łąki nadbrzeżnych łańcuchów górskich Namibii i południowo-zachodniej Afryki są ich miejscem występowania. W okresach zimnych przenoszą się zazwyczaj do zalesionych wąwozów.Najmniejsza ze wszystkich zebr.Wysokość w kłębie 120-130 cm.Występują dwa podgatunki (przez część systematyków uznawane za odrębne gatunki):

• zebra górska Hartmanna (Equus zebra hartmannae lub Equus hartmannae)

• zebra górska przylądkowa (Equus zebra zebra lub Equus zebra)

Zebra Górska na wybiegu w ZOO.

Zebry są roślinożerne, głównym pożywieniem są trawy.Zebry górskie osiągają dojrzałość płciową w wieku 5 lat. Ciąża trwa około 365 dni.Zebry te, podobnie jak większość koniowatych, żyją w stadach. Stado składa się z ogiera, 1-5 samic i potomstwa.

Kobra królewska

Występowanie Kobry królewskiej.

Kobra królewska (Ophiophagus hannah) – gatunek jadowitego węża z rodziny zdradnicowatych. Jest największym z jadowitych węży, osiąga do 5,7 m długości i waży do 9 kg. Stosownie do rozmiarów wytwarza dużą ilość silnego jadu, typowego dla kobr. Świetnie pływa i wspina się po drzewach.Jej siedliskiem są gęste górskie lasy oraz bambusowe dżungle, lubi także osiedlać się opodal strumieni i bajorek. Występuje na obszarze Bangladeszu, Mjanmy, Kambodży, Indii, Indonezji, Laosu, Tajlandii, Wietnamu, zachodniej Malezji, południowych Chin i na Filipinach.Żywi się przeważnie wężami. Potrafi zjeść nawet węże własnego gatunku. Je także inne zwierzęta np. szczury, myszy.Samica po zniesieniu jaj przykrywa je opadłymi liśćmi i rozmaitymi odpadami. Potem opiekuje się nimi, owinięta wokół gniazda. Wykazuje w tym czasie bardzo dużą agresję i jest niebezpieczna dla przechodzących w pobliżu zwierząt i ludzi. Niedługo przed wykluciem młodych, matka opuszcza gniazdo, aby nie ulec pokusie zjedzenia własnego potomstwa.

Samiec kobry z  rozpostartym kapturem.

Jad wydzielany jest przez parzyste gruczoły znajdujące się po bokach głowy, które są łączone z zębami jadowymi za pomocą kanalików. Wstrzykiwanie jadu do ciała ofiary odbywa się poprzez skurcz mięśni otaczających gruczoły. Kobra nie zawsze używa jadu – jest dla niej bardzo cenny, czasami więc kąsając, nie aplikuje trucizny.Jest gatunkiem rzadkim i z kolejnymi latami jej liczebność maleje. Nie podjęto jednak jeszcze decyzji o nadania jej statusu zagrożenia.Ze względu na to, iż kobra królewska jest w swojej faunie niemalże na szczycie łańcucha pokarmowego, zagrożenia wynikające z agresji innych zwierząt są bardzo małe. Obecnie największym zagrożeniem dla tego węża jest działalność człowieka – wiele z tych gadów ginie pod kołami samochodów. Inną przyczyną coraz niższej liczebności kobry królewskiej jest niszczenie jej naturalnego środowiska.

Żółw wonny

Żółwie morskie(niebieski), żółwie ziemne (czarny)

Żółw wonny (Sternotherus odoratus), nazywany także Stinkpot czyli żółw piżmowy - gatunek gada z podrzędu żółwi skrytoszyjnych, występującego naturalnie w południowo-wschodniej Kanadzie i znacznej części wschodnich Stanów Zjednoczonych. Jest nazwany z powodu wydzielania obrzydliwej piżmowej woni odstraszającej drapieżnika. Czasami żółwie wonne są trzymane jako zwierzęta domowe.Karapaks żółwi wonnych może mieć kolor czarny, siwy albo brązowy i przybierać kształt kopuły. Dorastają do około 10 cm. Mają długie szyje i stosunkowo krótkie kończyny. Samce od samic można rozróżnić po długim ogonie. Kształt głowy zbliżony jest do trójkąta, ze szpiczastym pyskiem i ostrym dziobkiem. Od czubka nosa i na bocznej stronie szyi biegnie żółto-zielony pas. Skorupę tego żółwia często porastają algi.Żółwie piżmowe są prawie całkowicie wodnymi zwierzętami, przebywają ogromną większość swojego czasu w płytkich wodach, wolno płynących zatok, albo w stawach. Zwykle jedynym śmiałym przedsięwzięciem, jakie podejmują na ziemi jest złożenie jaj przez samicę, albo w jakichś rzadkich przypadkach, wygrzewanie się na słońcu.Jest połączenie żółwia morskiego i ziemnego.

Nasz żółwik.

Traszka grzebieniasta

Występowanie traszki grzebieniastej.

Traszka grzebieniasta(Triturus cristatus)–gatunek płaza ogoniastego z rodziny salamandrowatych (Salamandridae) . Występuje w Europie. Może prowadzić wodny lub lądowy tryb życia. Zasiedla różnorodne siedliska, zwłaszcza niezarybione zbiorniki czystej wody stojącej o gęstej roślinności, a także pobliskie lasy. Rozmnaża się w wodzie. Samiec przed przekazaniem wybrance spermatoforu wykonuje taniec godowy. Jego partnerka składa jaja, zawijając je w liście roślin wodnych. Z jaj wylęgają się kijanki, które polują w toni wodnej, po czym ulegają przeobrażeniu. Rejestruje się zmniejszanie się liczebności gatunku. Do najważniejszych zagrożeń zalicza się utratę siedlisk związaną z przekształcaniem środowiska naturalnego. W celu ochrony tego gatunku podejmowane są różnorodne działania, w wielu krajach objęty jest ochroną prawną.Skóra traszek jest wilgotna,pokryta brodawkami ,którą pokrywa śluz chroniący ją przed wysychaniem na lądzie.Ogon chociaż służy głównie do pływania,a na wiosnę u samców pojawiają się na nim srebrne paski zwiększające atrakcyjność dla samic.Traszka chwyta długimi szczupłymi palcami ofiary oraz owija swoje jaja w liście ,by ukryć je przed drapieżnikami.Dzięki szerokiemu pyskowi traszka może połykać pożywienie w całości.Dojrzały płciowo samiec ma wzdłuż grzbietu duży grzebień,by imponować samicom.Co wiosnę grzebień odrasta.

Samiec w czasie rozrodu.

Samica w roślinności.
 

Paw indyjski

Paw indyjski(Pavo cristatus)-duży ptak grzebiący z rodziny kurowatych.Jako ptak hodowlany często spotykany w kolekcjach na całym świecie.Samiec bardzo barwny .Głowa i szyja oraz pierś i brzuch błękitne, z metalicznym połyskiem,skrzydła brązowe z czarnymi prążkami.Właściwy ogon stosunkowo krótki,biało-brązowy.Na głowie czub z pór tworzący koronę,grzbiet zielony z metalicznym połyskiem.To co nazywa się''pawim ogonem,,to w rzeczywistości tren utworzony przez wydłużone pióra pokryw nadogonowych.Samice mają wierzch ciała brązowawy,spód jasny.Nie posiadają trenu,mają natomiast koronę na głowie.

Samica pawia indyjskiego z młodymi

Samiec pawia indyjskiego

Gawial gangesowy

Występowanie Gawiala

Gawial gangesowy, gawial (Gavialis gangeticus) – gatunek krokodyla z rodziny gawialowatych (Gavialidae). Jest czczony przez hindusów jako zwierzę poświęcone bogu Wisznu.Gawial wyróżnia się spośród krokodyli bardzo długim i wąskim pyskiem, u samców silnie rozszerzonym na końcu. W pysku znajdują się liczne, lekko zagięte zęby, z tego w szczęce znajduje się od 54 do 58 zębów, a w żuchwie od 50 do 52. Grzbiet pokryty jest czterema podłużnymi rzędami dużych płyt kostnych. Pośrodku, wzdłuż ogona ciągnie się rząd 19 nieparzystych płyt uzbrojonych w grzebieniaste wyrostki, po bokach 19 płyt o kształcie dachówkowatym. Ubarwienie dorosłego gawiala jest brunatnozielone. Gawial ma stosunkowo słabe nogi. 
Rozmiary 
Długość do 7 m
Masa ciała do 1000 kg. 

Gawial w całej okazałości !

Biotop
Duże rzeki. 
Pokarm 
Głównie ryby, ale znane są wypadki, że napadały na ludzi. 
Rozmnażanie
Samica gawiala składa do 40 jaj, zagrzebując je w piasku. Wylęgające się młode mają ciało o długości ok. 40 cm, z czego na pysk przypada 4 cm, a na ogon 22 cm

Oto jego ostre zęby !

Agama kołnierzasta

Agama kołnierzasta (Chlamydosaurus kingii) – gatunek jaszczurki z rodziny agamowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Chlamydosaurus.Występuje w Północno-zachodniej Australii i Nowej Gwinei..

Żyje na terenach suchych, zadrzewionych. Prowadzi naziemny i nadrzewny tryb życia. Bardzo ruchliwa, szybko biega na tylnych odnóżach unosząc nad ziemią ogon. Zagrożona rozpościera kołnierz po czym rzuca się na napastnika boleśnie go kąsając.Długość ciała 80-90 cm, w tym ogon do 65 cm. Małe łuski na ciele są gładkie. Z boków szyi i spod żuchwy wyrasta obszerny fałd skórny opadający na ramiona, tworząc pomarszczone fałdy. W razie zagrożenia rozpościera go dzięki promienistym włóknom chrzęstnym, prostującym się dzięki mięśniom przytwierdzonym do czaszki. Ma on średnicę 20 - 30 cm i jest pokryty zachodzącymi na siebie łuskami. Efekt odstraszający potęguje szeroko otwarta paszcza ukazująca jaskrawe wnętrze.Grzbiet barwy szarobrązowej licznie pokryty ciemnymi plamkami i większymi, czarnymi plamami. Kołnierz pokrywa
mozaikowy, niebiesko - pomarańczowo - jasnobrązowy deseń.Aktywna w dzień. Zjada Owady i pająki.

Agama chwaląca się kołnierzem.

Jajożer

Jajożer (Dasypeltis scabra) – wąż z rodziny połozowatych. Występuje w Botswanie, Namibii i RPA. Jajożer żywi się wyłącznie jajami ptaków. Jaja – często większe od głowy węża – połykane są w całości, co jest możliwe dzięki ogromnej rozciągliwości pyska, szyi i przełyku. Skorupka jaja zostaje rozcięta dopiero w przełyku za pomocą ostrych kostnych wyrostków. Wyrostki te przypominają zęby i nazywane są też zębami kręgowymi. W przełyku zostają zatrzymane szczątki skorupki, które uformowane w rodzaj wałka są wypluwane.Zaniepokojony wąż nadyma się, "syczy" pocierając szybko o siebie szorstkie łuski na swoim ciele i atakuje z szeroko rozwartą szczęką.

Wąż połyka jajko

Smacznego!

Waran z Komodo

Waran z Komodo (Varanus komodoensis) – gatunek gada z rodziny waranów nazywany smokiem z komodo.To największa współcześnie żyjąca jaszczurka. Odkryta w 1910 r. Aby ją chronić założono  w 1980r. Park Narodowy Komodo

Opis 

Głowa duża i szeroka, szyja gruba i masywna, baryłkowaty tułów, ogon gruby u nasady, a w dalszej części bocznie spłaszczony, równy połowie długości ciała. Szeroka szczęka uzbrojona w 60 zębów. Ciało pokryte ziarnistymi łuskami. Grzbiet ciemnobrązowy, pokryty czarnymi plamkami.

Biotop

Nasz waran na polowaniu

Tereny z roślinnością krzewiastą i zadrzewione.

Pokarm 

Większe kręgowce, głównie ptaki i ssaki (konie, bawoły wodne, świnie, jelenie, kangury) odnotowano także kilka śmiertelnych ataków na ludzi, warany są także kanibalami. Warany z Komodo nie mają wrogów naturalnych w ogniwie pokarmowym, jedynym zagrożeniem dla młodych waranów są dorosłe osobniki.

Żyrafa

Żyrafa(Giraffa camelopardalis)-Parzystokopytny ssak roślinożerny oraz najwyższe z żyjących obecnie zwierząt.Zamieszkuje afrykańskie sawanny na południe od Sahary.Jest spokrewniona z jeleniami i bydłem rogatym,jednak należy do osobnej rodziny żyrafowatych (Giraffidae),razem z najbliższym  krewniakiem okapi.Łacińska nazwa wywodzi  się z dawnego poglądu,że żyrafa jest zwierzęciem hybrydowym powstałym ze skrzyżowania wielbłąda (Camelus) z lampartem (Panthera pardus).

A oto i ona